Pertama Kalinya

Malam tadi tengah tengok tv Haziq angkat kaki nak tendang abah. Ibu marah la. Ibu cuma tinggikan volume sikit je la. Lepas tu ibu suruh Haziq amin abah minta maaf, Haziq tak nak, dok berdiri diam je kat situ sambil mencebik. Kalau masa kecik2 dulu, suruh minta maaf, cepat je. 

Lepas tu ibu biar je, ibu tak pujuk. Dalam hati memang la kesian, tak sampai hati, macam nak peluk time tu jugak, peluk Haziq la bukan peluk abah Haziq. Lepas tu Haziq baring kat toto sambil mengiring, tangan tutup muka. Abah pujuk tapi Haziq macamtu jugak. Haziq kalau ibu marah, ibu yang kena pujuk, kalau abah marah, abah la kena pujuk, kalau orang lain pujuk memang Haziq macamtu la jugak.

Lepas tu kesian lak ibu rasa sebab Haziq dok diam je macamtu. Ibu intai2 tengok air mata Haziq bergenang je. huhu...Ibu rasa time tu jugak nak nangis. Mesti Haziq nangis dalam hati. Lepas tu ibu bgtau la kenapa ibu marah, kaki tu Allah kurniakan untuk kita berjalan, kick ball tapi tak boleh tendang orang. Tapi sekarang Haziq tak tau lagi baik buruk apa yg dia buat. Tapi apa yang tak boleh tu tetap kena larang, tak boleh biarkan.

Lepas tu ibu peluk Haziq, lap air mata, Haziq dah senyum2 dah. huhu... Ibu minta maafye sayang. Ibu marah sebab ibu sayang. Ibu kena banyakan berdoa untuk Haziq daripada marah Haziq kan